Car lectores,

Como io diceva, io ha comenciate traducer un del contos basso-saxon mie in 
IA.
Pffui! Iste me costava multo tempore e effortio, solmente iste fragmento breve 
ja. Io lassava le original pro le lectores neerlandese qui pote forsan leger le 
basso-saxon.  


La Littera - un conto in IA

                           -I-
Balanciante prudentemente, Eric vacilla al sentiero stricte a su porta de 
entrata. Le ramos del sepe gratta preter le pila de CDs – baff ! un  o duo de 
los strepita al terra. Un disco rola super le tegulas, le lumine solar reflecte 
violentemente in illo e le ceca pro un momento. Ille va retrovar lo tosto, no 
problema… Merda, le cassa de un del CDs ha essite rumpite in duo. De novo, 
ille non prendeva un sacco al bibliotheca, ni un moneta pro comprar un la. Sub 
le CDs ille tene un cassa con un pizza e inter le indice e le pollice de su mano 
sinistre pende un bottilia de Lambrusco. Si solo isto non cade ! Eric pensa, 
durante que ille sta avante le porta e considera como ille poterea tirar le 
claves del tasca.   

Post ille poneva le pizza e le CDs al container del immunditiasjuxta le porta – 
tenente le bottilia in su mano pro le securitate – Eric recerca le tascas de su 
jaco. Ille non los trova a sinistra, ni a dextra. Ille tocca in van su pantalones e 
va qualque passos a retro al sentiero. E si, ecce los, juxta le cassa rumpita, 
ille credeva ja que ille audiva tintinnar alco, ma il ha bastante cosas in le jardin 
que pote sonar assi. Ille los eleva con un digito, cape le CD del herba al 
mesme momento e scopa lo nette a su jeans. Pois ille picca le clave rubie in le 
serratura, que sempre aperi un poco difficile in le hiberno, e con pena ille pulsa 
aperte le porta displaciante e susurrante.
Tote brochuras de publicitate e folios de reclamo de novo, ille deberea 
finalmente placcardar iste sticker que ille non vole reclamo al cassa de litteras 
finalmente, que ille ha in casa ja desde menses.   


Le original que io scribeva in Basso-Saxon:

Veurzichtig balancerend zwiemelt Erik het smalle padtien naor de veurdeure 
op. De takken van de hege schaampt langes de stapel cd’s - pats! daor 
klettert der een paar tegen de grond. Een schiefien rolt aover de tegels, het 
zunlöcht weerkaatst der grel in en verbliendt hum even. Die vindt e zo wel 
weer… Shit, ien van de hoesies is deur de midden ebreuken. Hij had weer gien 
tassien mit-eneumen naor de bieb, en ok gien kwartien um der iene te kopen 
daor. Onder de cd’s holdt e een pizzadeuze vaste en tussen zien 
linkerwiesvinger en doem bongelt een flessien Lambrusco. As die mar niet valt! 
denkt Erik, intied dat e stille holdt veur de deure en prakkezeert hoe as e de 
sleutels uut de buse mut kriegen.

Naodat e de pizza en de cd’s op de gruunbak naost de veurdeure hef elegd – 
de flesse holdt e veur de wissigheid zölf vaste- deurzuukt Erik de busen van 
zien jasse. Links zit ze niet, rechts ok niet. Hij bevuult vergees zien bokse en 
löp dan een endtien terogge het pad of. Ja heur, daor ligt ze, naost het 
gebreuken plastic, hij miende al wat gerinkel eheurd te hebben, mar der lig 
zoveule in de tune wat as zo klinken kan. Hij pakt ze mit een vinger op, vist 
toeglieks de cd uut het grös en veegt die schoon an zien spiekerbokse. Dan 
stek e de rooie sleutel in het slot, dat altied wat muilijk lösdreit mit de 
winterdag, en mit een geschoef en geritsel douwt e de deure muizam lös. 
Allemaole reclame en huus-an-huusbladties weer, hij mut die ja-nee-sticker 
toch iens op de brievenbusse plakken, die hef ie al maonden in huus.

--
Archivos e disabonar: http://listserv.icors.org/archives/INTERLNG.html