MEMORIA DE MORIR
(Álvares de Azevedo; Trad.: Ensjo)

Quando in mi pectore se rumpera le fibra,
que liga mi spirito al dolor vivente,
non verte vos pro me qualcunque lacrima
in palpebra demente.

E ni disfolia in le materia impur
le flor del valle que addormi al vento:
Io non vole que un nota de allegria
tace a causa de mi triste passamento.

Io lassa le vita como lassa le tedio
del deserto le pulverose camminante,
-- como le horas de un longe incubo
que se disface al sono de un campana;

Como le banimento de mi anima errante,
ubi foco insensate lo consumeva:
Io solo apporta un saudade -- de ille tempores
que amorose illusion imbelliva.

Io solo apporta un saudade -- de ille umbras
que io sentiva vigilar per le noctes mie
de te, oh mi matre, paupere,
qui pro mi tristessa te consume!

De mi patre... de mi unic amicos
pauco -- satis pauches -- e illes qui non derideva
quando, in nocte de febre affollate,
mi pallide credentias dubitava.

Si un lacrima me inunda le palpebras,
si un suspiro in le pectore treme ancora,
il es pro le virgine que io soniava... qui nunquam
al labios me toccava le facie belle!

Solo tu al juventute soniative
del pallide poeta ha date flores...
Si ille viveva, il ha essite pro te! e de sperantia
de in le vita gauder de tu amores.

Io basiara le veritate sancte e nude,
io videra crystallizar se le sonio amic...
Oh mi virgine del errante sonios,
filia del celo, io va amar con te!

Reposa vos mi lecto solitari
intro le foreste oblidate per le homines,
al umbra de un cruce, e scribe in illo:
Era poeta -- soniava -- e amava in le vita.

Umbras del valle, noctes del montania
que mi anima cantava e amava tanto,
protege vos mi corpore abandonate,
e in le silentio verte le canto!

Ma quando preludia ave de aurora
e quando al medie nocte le celo reposa,
arbores del bosco, aperi le ramos...
lassa le luna argentear me le lapide!

(http://www.e-net.com.br/seges/alvar11.html)

Ensjo.

______________________________________________________
Get Your Private, Free Email at http://www.hotmail.com