Gratias Stan!
Le incoragiamento major que io me debe facer omne die de plus es illo que
servi a superar le periodo de attender, al 20 manca ancora quatro dies,
cinque al die del operation chirurgic e, postea, si toto finira ben, io sera
novemente como un persona normal.
Le 29 april passate io non habeva tempore de pensar, o io pro mi bon
fortuna, decideva de non pensar, como si le facto non era mie. Al 6.00 del
matino de mi voluntate io recurreva al first aid, prime succurso, postea un
nocte durante le qual io habeva mi ventre que il pareva voler exploder;
illes me assisteva con grande accuratessa e multe examinationes e al 9.00
horas illes me diceva: nos debe aperir e nos non sape illo que nos trovara!
Subscribe le autorisation! Duo minutas pro pensar. Io subscribeva e me
estraniava. Mi mente non intendeva considerar mi situation. Al 7.00 horas
del vespera io veniva foras postea six horas de intervention e sin plus 25
centimetros de mi colon. Isto esseva mi contribution al cancere, improvvise,
sin advertimento de alcun genere e, pro mi bon fortuna non maligne. Il pare
que le occlusion con iste remotion se ha revelate final e le remedio
conclusive. Io non ha habite necessitate de curas de natura oncologic.
Actualmente le moderne chirurgia resolve iste casos sin proceder
immediatemente al conjunction del intestino pro favorar le melior
recuperation del texitos. Assi ab ille data io ha facite le experientia de
esser stomisate. Le 21 proxime io sera recanalisate. Illes ora sape ubi
intervenir e le intervention sera minus invasive. Io spera!
Ab iste experientia io ha apprendite multe nove cosas e inter illos que io
vive in un Pais que ha un optime assistentia sanitari, on dice le secunde al
mundo, e il debe esser ver. Postea io ha incontrate le personas qui practica
le voluntariato, un altere characteristica multo active in mi Pais. Le
voluntarios me assisteva al reabilitation que, in mi caso, significava
apprender como viver con le stoma.
Io ha devenite membro de iste organisation de voluntariato e si io habera le
capacitate, io intende compensar le adjutas que io recipeva con donar mi
adjuta in le futur. Io spera de haber iste capacitate.
Ah! In le duo minutas que io pensava a mi situation, io recurreva a Angelo e
le diceva: face tu, tu sape como debe esser melio e dice al Patre nostre que
io le demanda pardono. Ora ille face silentio e io pensa que isto sia un bon
signo.
Le realitate es solmente uno: io ha mi bon dose de pavor!
Ciao, car mi nove Presidente!
Mario
|
