Le Camino a Pristina: Truppas retracia le tracia de lacrimas
Per Laura King del Associated Press
(Traducite per Stanley Mulaik)

Pristina, Yugoslavia, le 13 de junio 1999.  Retardate per le necessitate
de remover le minas, caute del tiro de tiratores imboscate, e movente
cautemente super pontes non constructe pro portar lor peso, le prime
truppas de OTAN faceva un viage dramatic al capital de Kosovo a
sabatto, viagiante le mesme cammino que habeva essite un tracia de
tristessa pro centos de milles de refugiatos fugiente.

In tempores ordinari, le viage de 80 km inter le frontiera montaniose
de Macedonia e le capital del provincia, Pristina, requirerea solmente
un pauc plus que un hora.  Mais on iste die, le viage de stoppar e
vader de un convoyo brittanic de 400 tanks e vehiculos armate requireva
12 horas pulverose e saltante.

Le viage comenciava ante le aurora con helicopteros de attacco volante
a basso e rapidemente trans le frontiera macedonian a in Kosovo,
mantenente se proxime al terrano montuose.

Illo finiva in torrentas de pluvia e grandine battente, con le OTAN
evitante qualcunque entrata triumphal in un capitalio ubi resistentes
serbe poteva lacerar un pace fragile.

Inter tanto, photos de un viage tumultuose: Truppas brittanic amusate
gregante amabilemente un grege de gaudiose albanianos ethnic del via
de Challenger tanks, massive e incrustate con le fango.  Un homine in
panellos primente un rosa jalne in le mano de un jornalista, dicente,
"Dice al OTAN, gratias!"

Le campania tranquille de Kosovo, con undulose collinas e campos de
flores reveleva pauco del terror del menses passate. Mais ubicunque
le signos del conflicto esseva evidente: automobiles invertite e
comburite, botecas piliate, edificios fracassate.

Solmente post le convoyo passava al campania central de Kosovo, con
pratos large e plan, habeva il signos del vita. Le silentia de urbes
abandonate surrendeva al fermas e villages cuje cititanos esseva
emergente de concelar se in le conillios e forestas del provincia.

"Nos vadeva al montanias e celava nos como insectas - nos interrate nos,"
diceva Zulfia Selime, 39, surridente con un surriso de dentes auree.
"Deo ha salvate nos usque iste die que le OTAN arrivava. Nos es multo,
multo felice!"

Un grege de circa duo dozena habitantes de un village jungeva se circa
illa, ascoltava, e signava accordo con le testa, alora subitemente
tornava lor facies al celo. Duo helicopteros de OTAN volava
supra illes.

Tote le mundo faceva signos con lor manos e acclamava.

Durante que le OTAN entrava, le serbos exitava.  A un puncto
como le convoyo duceva al norte, illo incontrava septe camiones con
remulcos civil, cargate con truppas serbe, movente al sud-est pro altere
regiones de Serbia.

Le serbos in uniforme reguardava directemente al fronte sin recognoscer
le truppas de OTAN in qualcunque maniera.

Al urbo de Urosevac le signos del devastation accresceva.  In un
parve village tote tecto de tegulas rubie esseva perforate per
le foco de granata.  Alcun lineas de electricitate habeva essite
rumpite e se suspendeva irregularmente.

Habitantes del village describeva lo que esseva un partita de destruction
al ultime minuta per serbos partiente.  Un die antea un medie de un dozena
de casas esseva ardite, illes diceva.  Proxime a un station serbe de policia
esseva un restaurante piliate.

"Justo al fin, illes faceva isto," diceva Hyari Aslani, 24, iratemente.

"Nos ha nostre vitas," diceva Julie Ivazi, 47, observante le convoyo
de OTAN passante.  "Pote nos sia satisfacite con aquello?"