Chris Burd wrote:
>
> "Migel",
>
> Malgrado su aspecto externe, interlingua era concipite como un lingua
> pan-occidental e non mermente pan-romanic. Pro isto, IALA decideva
> includer solo celle tractos grammatic que era commun a tote quatro
> del linguas de fonte primari (An-Fr-It-Es-Pt). Quanto al conjugation
> verbial, io suppone que illes videva le cosa como isto:
>
> Anglese   Francese
> I love    j'aime
> you love  tu aimes
> he loves  il aime
> we love   nous aimons
> you love  vous aimez
> they love ils aiment
>
> Assi, il ha nulle persona grammatic que adde un termination distinctive in
> ambe linguas:
>
>                    Anglese    Francese
> 1e persona sing.   nil        nil
> 2e persona sing.   nil        -s
> 3e persona sing.   -s
>   nil
> 1e persona plur.   nil        -ons
> 2e persona plur.   nil        -ez
> 3e persona plur.   nil        -ent
>
> Io suppone que le altere linguas romanic simila francese in iste respecto.
>
> Naturalmente, si on considera le "thou lovest" de anglese archaic, o le terminationes del verbos francese in -IR, on pote tirar altere conclusiones.
> In mi opinion, un tal procedura complicarea interlingua sin ulle grande
> recompensa.
>
In principio il es gaudiente que on non ha distincte desinentias personal in
interlingua. Il es plus simple apprender un sol forma del verbo e pronomines
personal (que on tamen debe haber, al minus pro emphase). Con desinentias
personal on deberea augmentar le tempore de apprension significantemente.

Face le comparation que tu debe apprender un forma del plural in vice de pro
exemplo 6 (como in svedese), isto augmentara le tempore de apprension per le
quadrato del tempore pro apprender solo un forma. Pro le simple morphologia in
interlingua on pote limitar se a apprender vocabulario e syntaxo (multo
minimal).